Włosy, choć dla większości wydają się jedynie spełniać askpekty estetyczne, są czułym barometrem naszego zdrowia i samopoczucia. Stres, który towarzyszy nam na co dzień, potrafi odcisnąć swoje piętno nie tylko na skórze, samopoczuciu czy funkcjonowaniu organizmu, ale także na włosach. Nadmierne napięcie emocjonalne może prowadzić do osłabienia włosów, ich nadmiernego wypadania czy chociażby problemów związanych ze skórą głowy.
Kiedy stres zaczyna trwać tak długo, że zakłóca codzienne funkcjonowanie, staje się jeszcze bardziej niebezpieczny dla naszego organizmu. Im dłużej jesteśmy narażeni na stres, tym większy wpływ ma on zarówno na nasze ciało jak i umysł. Możemy odczuwać ciągłe zmęczenie, trudności z koncentracją lub rozdrażnienie bez wyraźnego powodu. Jednak przewlekły stres prowadzi także do wyniszczenia organizmu.
Nadmiar kortyzolu i innych hormonów stresu mogą zaburzyć niemal wszystkie procesy w organizmie. Może to prowadzić do zwiększonego ryzyka różnych problemów zdrowotnych, takich jak lęki, depresja, zaburzenia trawienia, bóle głowy, napięcie i bóle mięśni, choroby serca, zawały, nadciśnienie, udary, trudności ze snem, nadmierny przyrost masy ciała, a także problemy z pamięcią i koncentracją. Przewlekły stres ma również ogromne znaczenie dla zdrowia włosów czy skóry głowy.
Łysienie telogenowe to intensywne, równomierne wypadanie włosów na dużej powierzchni skóry głowy. Może ono występować w dwóch formach:
Łysienie telogenowe zazwyczaj zaczyna się 2–6 miesięcy po zadziałaniu czynnika wywołującego. Trwa ono od 3 do 6 miesięcy w przypadku postaci ostrej, a w przewlekłej – dłużej niż pół roku. Objawami łysienia telogenowego jest wzmożone wypadanie włosów podczas mycia, czesania, suszenia lub nawet delikatnego przeczesania dłonią. Widoczna utrata objętości – szczególnie zauważalna po związaniu włosów w kucyk lub inną fryzurę.
Główną przyczyną tego zjawiska jest zwiększenie liczby włosów w fazie telogenu (spoczynku) oraz synchronizacja cyklu włosowego. Może do tego prowadzić m.in. opóźnione opuszczanie fazy anagenu, typowe dla łysienia poporodowego, albo skrócenie fazy anagenu – co jest najczęstszym mechanizmem w przewlekłym łysieniu telogenowym.
Przyczyny łysienia telogenowego jest wiele m.in.:
Osoby cierpiące na trichotillomanię odczuwają silną potrzebę wyrywania włosów, której towarzyszy narastające napięcie. Wyrywanie włosów przynosi chwilowe uczucie ulgi. Włosy mogą być wyrywane najczęściej w odpowiedzi na stresujące sytuacje bez świadomego planowania.
Najczęściej osoby z trichotillomanią wyrywają włosy ze skóry głowy, ale równie często dotyczy to innych miejsc, takich jak:
Łysiejące obszary na skórze głowy mogą mieć nieregularny kształt i czasami występują bardziej po jednej stronie głowy.
Dokładne przyczyny tego zaburzenia nie są do końca znane, ale mogą obejmować:
reakcję na stres lub niepokój,
zaburzenie równowagi chemicznej w mózgu,
zmiany hormonalne, szczególnie w okresie dojrzewania,
czynniki genetyczne – trichotillomania może występować u kilku osób w rodzinie.
Dla niektórych wyrywanie włosów staje się trudnym do przełamania nawykiem – im częściej to robią, tym silniejsza staje się potrzeba kontynuowania tego zachowania.
Łysienie plackowate (alopecia areata) to choroba autoimmunologiczna, w której kluczową rolę odgrywają czynniki psychologiczne, takie jak stres. Chociaż przyczyny chorób autoimmunologicznych są wieloczynnikowe, u 60–80% pacjentów stres jest głównym czynnikiem zaostrzającym przebieg choroby.
Niektóre badania sugerują związek między stresem oksydacyjnym, a łysieniem plackowatym. Stres oksydacyjny może wpływać na nadmierną aktywację ligandów, co sprzyja autoimmunizacji u pacjentów z tą przypadłością. Chociaż metaanalizy potwierdziły korelację między łysieniem plackowatym, a stresem oksydacyjnym, potrzeba dalszych badań, aby w pełni zrozumieć ten związek.
Stres towarzyszący pacjentom z łysieniem plackowatym nie tylko może nasilać objawy, ale również wpływać na przejście włosa w fazę katagenu za pośrednictwem substancji P, która stymuluje zapalenie neurogenne. Wielu pacjentów z pierwszym epizodem łysienia plackowatego wskazuje na wcześniejsze traumatyczne wydarzenia, takie jak strata bliskiej osoby, rozwód czy utrata pracy.
Jednocześnie stres pozostaje istotnym problemem podczas całego przebiegu choroby, negatywnie wpływając na jakość życia pacjentów. U osób z łysieniem plackowatym rozpoznano zaburzenia psychiczne u 74% pacjentów na różnych etapach życia, w tym depresję oraz zaburzenia lękowe (39%). Ponadto, zauważono u nich wysoki odsetek stresu pourazowego oraz zaburzeń osobowości o charakterze antyspołecznym.
W przypadku nadmiernej utraty włosów spowodowanej stresem kluczowe jest szybkie podjęcie działań. Pomoże Ci w tym:
Poniżej lista wybranych przeze mnie prodsuktów, które mogą pomóc w zatrzymaniu wypadania włosów: